Misterios de canes e newtones

Memorias de tras a guerra

Da abundante literatura xerada pola Guerra Civil e as súas consecuencias, esmelgamos dúas obras para o Club de Lectura "Liches este?".

Ben estruturadas e con exquísito coidado da lingua (en tempos propicios para a literatura de lingua plana) coidamos que nin "As rulas de Bukunin", nin "Los girasoles ciegos" vos causarán indiferencia.

Pulsa na imaxe para obter máis información.

Propostas criminais para marzo: Leo Caldas e Kurt Wallander en acción

Domingo Villar, Ollos de auga. Henning Mankell, Asesinos sin rostro.


O autor de Ollos de auga, Domingo Villar (Vigo, 1971) vive en Madrid, onde traballou como guionista de cinema e de televisión. É crítico gastronómico nunha emisora de radio e colaborador habitual en diversos medios de comunicación escritos. Ollos de auga, que transcorre na cidade de Vigo, onde o autor pasou a súa infancia e mocidade, é a súa primeira novela. El mesmo se encargou da versión en castelán, publicada por Ediciones Siruela, e proximamente sairá en italiano a cargo de Feltrinelli Editore.

“Ollos de auga” sitúa o seu autor na liña de escritores que, coma Andrea Camilleri e Henning Mankell, renovan o xénero negro desde Europa cunha obra na que o interese da narración se ve acrecentado por unha visión crítica da sociedade. Na obra de Domingo Villar conviven certa melancolía coa ledicia da música e o viño branco. Unha historia de misterio zarrapicada de ironía, unha intriga retranqueira, unha novela negra en cores.

OLLOS DE AUGA: Na torre da illa de Toralla, en plena ría de Vigo, aparece o cadáver dun saxofonista. O asasinato, dunha crueldade e sangue frío inusitados, vai ser investigado por Leo Caldas, inspector de policía que busca o seu lugar no mundo e que, ademais do seu traballo na comisaría, intervén nun consultorio radiofónico ao que os cidadáns se achegan coas queixas máis diversas. O seu axudante, Rafael Estévez, é un aragonés destinado na cidade, un elemento estraño en terra hostil cun carácter demasiado impetuoso para os seus novos veciños. O caso desenvolverase entre o ambiente cálido e nocturno dos clubs de jazz e a atmosfera tensa e afectada da alta burguesía viguesa.


ALGUNHAS OPINIÓNS DE LECTORES:

Paréceme un libro moi interesante e sobre todo moi entretido, ao ser un libro de misterio. Esta novela policíaca amosa o que é a vida e o traballo dun axente de policía que ten un gran prestixio pola súa colaboración nun programa de radio. Terá que resolver unha serie de acontecementos entre os que está a morte dun músico. O protagonista amosa o seu xeito de pensar con respecto ao persoal e ao laboral e á súa maneira de actuar. Dáse conta de que moitas veces guiarse polo seu instinto lle resulta acertado, pero tamén se decata de que ás veces non é así. Choca coa forma de ser do seu axudante, que é espontáneo e incapaz de parar os seus impulsos. Recomendo esta novela porque é apaixónate. Ademais, cando parece estar descuberto o misterio, o protagonista condúcenos ao verdadeiro final.

Lin a novela dun tirón onte a tarde e, neste sentido teño que felicitar ao autor por non darnos máis trababallo do que temos que facer para gañarnos a vida. Por fín un libro entretido e divertido, fácil de ler e ameno.

Este libro recórdame aos de Holmes, Leo Caldas é Holmes, e Rafael é Watson. Leo Caldas é un inspector de policía que compaxina ese traballo coa radio.

O libro encantoume xa que ten un punto cómico pero de intriga, como cando resolve o caso do asasinato dun saxofonista.

Recoméndoo a todos os que lle gusten os libros de misterio e policíacos. _____________________________________________


O autor de Asesinos sin rostro, Henning Mankel, naceu en Estocolmo, Suecia, en 1948, e na actualidade divide o seu tempo entre Suecia e Mozambique, onde dirixe o teatro nacional Avenida de Maputo. É autor de numerosas obras de ficción e un dos dramaturgos máis populares do seu país. Non obstante, o que o converteu nun escritor de fama mundial é a serie de novelas policiacas protagonizadas polo inspector Kurt Wallander, traducidas a tinta e siete idiomas, aclamadas polo público e adaptadas ao cine e a televisión. Tusquets Editores publicou a serie completa, composta por nove títulos, á que lle seguiron, con gran éxito de público, O retorno do profesor de baile e Antes de que xee. Ademais, Tusquets Editores publicou O cerebro de Kennedy e Profundidades, as súas novelas máis recentes. En 2007, Mankell recibió el II Premio Pepe Carvalho.



ASESINOS SIN ROSTRO: Kurt Wallander atravesa un dos momentos máis sombríos da súa vida persoal (as súas relacións familiares son un desastre, está gañando peso, bebe moito e dorme pouco) cando debe poñerse aol fronte da investigación ol asasinato dun apracible matrimonio de anciáns nunha granxa de Lenarp. O marido foi horriblemente torturado e a muller morre estrangulada pouco a pouco, co tempo xusto de pronunciar antes de morrer a palabra «estranxeiro». Kurt Wallander e os seus colegas deberán enfrontarse non só a un asasino moi especial, que ten o sangue frío de alimentar aos cabalos da corte despois do crime, senón a unha comunidade irascíbel, presa de insospeitados prexuízos raciais. Wallander sabe de sobra que a pacífica aparencia dalgunhas persoas oculta as veces un auténtico monstro, de modo que non se fai ilusións acerca da sociedade na que vive...

ALGUNHAS OPINIÓNS DE LECTORES:

Excelente novela negra en la que, además de una trama bien construida y de desenlace sorpréndete, nos encontramos con situaciones reales, personajes cercanos y un protagonista absolutamente entrañable. Un inmejorable comienzo para una serie que promete

… Mankell toma como excusa unos asesinatos para ir descubriendo la cara oculta de la sociedad sueca. Leyendo sus novelas nos damos cuenta de que los suecos no son tan perfectos, que es una sociedad con los mismos temores que el resto del mundo y que también en ellos se puede dar la xenofobia. La sociedad sueca siempre ha sido el ejemplo de la sociedad perfecta, de la sociedad del bienestar. En "Asesinos sin rostro" esta sociedad se tambalea, ya no es la sociedad perfecta. Ésto es lo que más me gusta de las novelas de Mankell, no son simples novelas policíacas para pasar el rato, si no que en cada una de ellas extraes cosas nuevas y conoces un poco más a la sociedad sueca que, también, refleja al resto de la sociedad occidental. Es una perfecta crítica a la ola xenófoba que invade Europa.

Mankell es un escritor con un gran talento. Sus novelas tienen mucho ritmo y son de las que te atrapan desde el principio. Tanto ésta como las otras que tengo del detective Wallnder así como otra donde pone el dedo en la llaga de los niños soldados, "Comedia Infantil", son de las más prestadas en la Biblioteca. Pese a centrar la acción en Suecia, una Suecia gélida e invernal, su lenguaje no es frío, si no cálido. A mí que no me gustan las novelas policíacas, devoro las de Mankell porque no son la típica novela de asesinos, policías y detectives, son algo mucho más profundo.

Propostas de febreiro

Aquí están as novas propostas de lectura do club LICHES ESTE? para este mes de febreiro. Estades convidados a aportar as vosas opinións premendo na palabra comentarios que aparece ao final desta entrada.

Sandor Marai, El último encuentro, ed. Salamandra, 1999.

SINOPSE:

Un Xeneral ancián vive apartado no seu castelo. Un día recibe comunicación de que Konrad, un vello amigo, regresou á patria, de modo que envía unha comunicación para invitalo a cear. É o punto de partida a unha serie de recordos de toda unha vida: os pais do xeneral, a súa infancia, a súa amizade en apariencia inquebrantable con Konräd... Pero a medida que se acerca a hora do esperado encontro, descúbrese que a planificada cea é, sobre todo, o fin dunha espera, o colofón a unha venganza. Cando os dous anciáns se sitúan fronte a fronte, o xeneral expón un cúmulo de sentimentos e reflexións, rumiadas ao longo de corenta e un anos, dende que o que fora o su amigo fuxira polo que se vai dibuxando como unha dolorosa traizón.

O AUTOR: SÁNDOR MÁRAI

Naceu no ano 1900 en Kassa, unha pequena cidade húngara que hoxe pertence a Eslovaquia. Pasou un período de exilio voluntario en Alemaña e Francia durante o réxime de Horthy nos anos 20, ata que, en 1948, coa chegada do réxime comunista, abandonou definitivamente o seu país e emigrou a Estados Unidos. A subseguinte prohibición da súa obra en Hungría fixo caer no olvido a quen nese momento estaba considerado como un dos escritores máis importantes da literatura centroeuropea. Así, habería que esperar varios decenios, ata o ocaso do comunismo, para que este extraordinario escritor fose redescuberto no seu país e no mundo enteiro. Sándor Márai quitouse a vida en 1989 en San Diego, California, poucos meses antes da caída do muro de Berlín. Existen edicións en castelán das súas obras Música en Florencia, El último encuentro, La herencia de Eszter, Divorcio en Buda y La amante de Bolzano.

ALGUNHAS OPINIÓNS DE LECTORES:

...salir de la librería cuando el dependiente me hizo prestar atención a una novela de un autor completamente desconocido para mí, Sandor Marai. Leí la contraportada para hacerme idea de qué me ofrecía y me decidí a comprarlo. Quizá haya sido una de las mejores compras de mi vida. Me lo leí en un solo día sin poder apartarme de la novela. Hacía mucho tiempo que no leía algo tan bueno, con un dominio del lenguaje, un conocimiento de los sentimientos humanos …

...de los sentimientos. Perfección en el desarrollo de la trama. Perfección en el uso de una prosa que consigue aunar concisión y belleza poética. El punto de partida es sencillo. Un triángulo amoroso situado en el Imperio austro-húngaro. No hay necesidad de hacer malabarismos argumentales; la belleza no lo requiere. Amor, desengaño, venganza, desesperación, dolor, amistad, muerte... Y mucho más. Si aún estais dudando sobre la conveniencia de leer...

Me regalaron el libro ayer y literalmente no lo pude soltar. Es una narración poderosa, en donde el espíritu humano se muestra tal como es, débil y fuerte, seguro y vulnerable, esperanzado y conforme, recio y tierno. Este autor realmente es uno de los mejores del siglo XX, y admirablemente ha sido redescubierto para fortuna de los lectores. La amistad tiene sus matices, pero cuando es intensa es uno de los motores de la vida o de la sobrevivencia, ...

__________________________________________________________________
Teresa Moure, A xeira das árbores, ed. Sotelo Blanco, 2004.

SINOPSE:

Ao longo dun día, Clara, unha muller con tres fillos, tradutora de profesión, debulla a súa andaina vital, as súas ocupacións e os seus desexos. Mentres vai e vén, na ateigada xeira dunha muller do noso tempo, a protagonista reflexiona, nun prolongado monólogo interior, sobre a súa vida e mostra a súa intención de resistirse fronte aos que queren convertela nun tópico. Os puntos de vista dos que se van cruzando con ela ao longo da xornada completan unha visión coral e contribúen a dar valor simbólico a Clara, que é unha muller árbore, desas que crecen enraizadas no chan, ofrecendo as súas pólas aos ventos que sopran: o vento da violencia de xénero, o vento da inestabilidade laboral e das relacións de poder cos superiores ou, sobre todo, o vento da incomunicación entre os seres humanos. Mais tamén, ao acubillo de Clara, coma ao pé de todas as árbores, medran a tenrura, a sensualidade, o amor e os soños.

A AUTORA: TERESA MOURE

Teresa Moure é doutora en Lingüística xeral e exerce a docencia nas Facultades de Filosofía e Filoloxía da Universidade de Santiago de Compostela. É autora das seguintes novelas: A xeira das árbores, Premio Lueiro Rey 2004; Herba moura, Premio Xerais de Novela 2005, Premio Irmandade do Libro á Autora do ano, 2005, Premio da Asociación de Escritores en Lingua Galega 2005, Premio Benito Soto á mellor novela do ano 2005 e Premio da Crítica Española 2005; Benquerida catástrofe e A Casa dos Lucarios. Publicou, ademais, os ensaios Outro idioma é posible, Premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2004 e A palabra das fillas de Eva. Obtivo o premio Rafael Dieste 2007 pola súa peza dramática Unha primavera para Aldara. A súa novela Herba moura foi xa traducida a cinco linguas europeas.

ALGUNHAS OPINIÓNS DE LECTORES:

La vida descrita casi al minuto durante veinticuatro horas, no tan sólo sus actividades sino sus pensamientos y organización para llegar a todos los sitios que considera deben formar parte del día a día de la vida de esta atípica familia, y no tanto porque sea una madre con tres hijos, sino por como fue forjada esta prole y sus consecuencias. Además de Clara y los niños, tenemos como espectadores a su jefe, una amiga, su hermana y el monitor de natación que dan otro punto de vista sobre la protagonista y hacen que nos enteremos de algunos detalles más sobre su vida. Es un libro lleno de nostalgia, de lucha, de amor, ternura, abatimiento, de risas, de llantos, de esperas, de llamadas no recibidas, de llamadas recibidas y no queridas, de prisas, de juegos y todo en veinticuatro horas.

Muy, muy recomendable... esta mujer me ha subyugado...

http://dsdmona.blogia.com/2007/091901-la-jornada-de-las-mujeres-arbol.php

¿Por dónde empiezo? Ah, si… veamos:
Llego a casa, y lo primero que hago es curiosamente, seguir leyendo el libro de gallego para estre trimestre, A xeira das árbores. En otros casos lo primero que hubiera hecho sería encender el ordenador, perder el tiempo, seguir desarrollado proyectos sin futuro y así hasta llegar a las nueve de la tarde.

http://www.knithx.net/2006/02/23/confirmado-alla-voy-xgn/

Rematei onte A xeira das árbores de Teresa Moure e non nego que me entretivo, está ben escrito e hai multiplicidade de perspectivas, pero... Non sei por que, ante un discurso tan abertamente feminista sinto unha especie de rexeitamento, quizais porque aprecio máis a sutileza, a suxestión, que que me dean todo tan machucado.
Con A palabra das fillas de Eva, un ensaio da mesma autora, pasoume algo similar, se cadra por ter lido moito sobre o tema e quedar saturada xa hai tempo dese tipo de teorías e análises.

http://gradicela.blogspot.com/2006_01_01_archive.html

Primeiras propostas

John Boyne, El niño con el pijama de rayas.
Kenzaburo Oe, La presa.